ଶ୍ରୀମନ୍ଦିରରେ ଗଣେଶ ଉପାସନା।

“ଗଣେ ନାରାୟଣେ ରୁଦ୍ରେ ଅମ୍ବିକେ ଭାସ୍କରେ ତଥା ।
ଭିନ୍ନା ଭିନ୍ନ ନ କର୍ତ୍ତବ୍ୟଂ ପଞ୍ଚଦେବ ନମୋସ୍ତୁତେ ।।”

ପୁରାଣରେ ଏହି ପଞ୍ଚଦେବତା(ଗଣେଶ, ନାରାୟଣ, ରୁଦ୍ର, ଅମ୍ବା, ସୂର୍ଯ୍ୟ)ଙ୍କୁ ସର୍ବମାନ୍ୟ ବା ସମସ୍ତ କ୍ଷେତ୍ରରେ ପୂଜାରେ ଆଦ୍ୟ ବୋଲି ଧରାଯାଏ ଏହି ମାନଙ୍କ ମଧ୍ୟରୁ ଅଗ୍ରପୂଜ୍ୟ ହେଲେ ଶ୍ରୀ ଗଜାନନ। ବିଘ୍ନବିନାଶନ ଶଙ୍କଟନାଶନ ଅଗ୍ରପୂଜ୍ୟ ଶ୍ରୀ ଗଜାନନ! ହିନ୍ଦୁ ଘରର ପ୍ରତ୍ୟେକ ମାଙ୍ଗଳିକ କାର୍ଯ୍ୟରେ ଖୋଜାପଡେ ଅଗ୍ରପୂଜ୍ୟ ବକ୍ରତୁଣ୍ଡଙ୍କୁ,କାରଣ ପୁରାଣ ମତ ଦିଏ ସେ ଅଗ୍ରପୂଜ୍ୟ ଏବଂ ଗଣ ମାନଙ୍କର ସେନାପତି ଓ ପ୍ରତ୍ୟେକ ଦେବଦେବୀ ବା ମାଙ୍ଗଳିକ କାର୍ଯ୍ୟ ଆରମ୍ଭ ପୂର୍ବରୁ ତାଙ୍କୁ ଆରାଧନା କଲା ସେ କର୍ମ ବିନା ବାଧ ବିଘ୍ନରେ ସୃଚାର ରୂପେ ହୋଇଥାଏ। ଶ୍ରୀ ଗଣେଶ ଏକ ଅନନ୍ୟ ଶରୀର ଯାହାଙ୍କର ଶରୀର ମାନବ କିନ୍ତୁ ମସ୍ତକ ହସ୍ତୀର। ବିଦ୍ୟା ବୁଦ୍ଧିର ଦେବତା ଶ୍ରୀ ବିଘ୍ନେଶ ସମସ୍ତ ଛାତ୍ର ଛାତ୍ରୀ ମାନେ ନିଜର ଜୀଵନରେ ଗଜାନନଙ୍କୁ ହିଁ ଈଷ୍ଟ କରିଥାନ୍ତି। ତେବେ ସେ ଯାହା ହେଉ ନା କାହିଁକି ସେ ହିଁ ସମସ୍ତ କର୍ମର ଅୟମାରମ୍ଭ କରନ୍ତି ଓ ତାଙ୍କ ନାମ ଧରି ଯିଏ ଯେଉଁ କର୍ମ କରେ ସେ ସେଥିରେ ଫଳପ୍ରଦ ହୋଇଥାନ୍ତି।

ମୁଷିକରାଜ ଉପରେ ଆରୁଢ଼ ହୋଇ ଭ୍ରମଣ କରନ୍ତି ଏକଦନ୍ତ।ତେବେ ଆମେ ତ ବହୁ ଗଣେଶଙ୍କ ସ୍ବରୂପ ଦେଖିଛେ ଓ ତାଙ୍କର ପୌରାଣିକ ଓ ଐତିହାସିକ କିମ୍ବଦନ୍ତୀ ଶୁଣିଛେ କିନ୍ତୁ ଆଜି ଆମେ ଦେଖିବା ଏକ ନୂତନ ଦିଗରେ ଗିରିଜାସୂତଙ୍କୁ। ଏ ଓଡି଼ଶା ପୁରୁଷୋତ୍ତମ କ୍ଷେତ୍ରରେ ଆରାଧ୍ୟ ବା ଇଷ୍ଟ ହେଲେ ମହାପ୍ରଭୁ ଶ୍ରୀ ଜଗନ୍ନାଥ, ତେବେ ଶ୍ରୀମନ୍ଦିର ସହ ବା ଶ୍ରୀମନ୍ଦିରସ୍ଥ ବିଘ୍ନରାଜଙ୍କ ବିଶୟରେ। ଶ୍ରୀ ମନ୍ଦିରରେ ସମୂହ ୪୫ଟି ଶ୍ରୀ ଗଣେଶ ବିଗ୍ରହ ରହିଛି ପାର୍ଶ୍ବ ଦେବତା ଓ ମୂଳ ଦେବତା ମିଶିକରି, ବାହାର ବେଢାରେ ୨୩ ଓ ଭିତର ବେଢାରେ ୨୨। ଆମେ ଆଲୋଚନା କିଛି ମୂଖ୍ୟ ଓ ମୂଳ ଗଣେଷଙ୍କ ବିଶୟରେ କରିବା।

ଆଦ୍ୟ ଗଣେଶ।

ପ୍ରତ୍ୟେକ ପୂଜାରେ ଅଗ୍ରପୂଜ୍ୟ ଗଣେଶ ସେ ମୁର୍ତ୍ତି ହୁଅନ୍ତୁ ବା କଳସ ହୁଅନ୍ତୁ। ତେବେ ଯେତବେଳେ ମହାରାଜ ଇନ୍ଦ୍ରଦ୍ୟୁମ୍ନ ମହାପ୍ରଭୁଙ୍କ ପାଇଁ ମନ୍ଦିର ତାଳୋଇବା ପାଇଁ ଚିନ୍ତାକଲେ ସେହି କାର୍ଯ୍ୟରେ ମଧ୍ୟ ପ୍ରଥମେ ଗଣେଶଙ୍କର ପୂଜା ଆବଶ୍ୟକ ଥିଲା,ତାଙ୍କ ଠାରୁ ହିଁ ଶୁଭ ପଡି଼ଲା। ତେବେ ଶ୍ରୀକ୍ଷେତ୍ରର ଅଷ୍ଟଶମ୍ଭୁ ଓ ପଞ୍ଚପାଣ୍ଡବ ବା ପଞ୍ଚମହାଦେବଙ୍କ ମଧ୍ୟରେ ଅନ୍ୟତମ କପାଳମୋଚନ ମନ୍ଦିରଠାରେ ହିଁ ଏହି ଆଦ୍ୟ ବା ଆଦି ଗଣେଶ ବିରାଜମାନେ ଯେଉଁଠାରେ ଶ୍ରୀମନ୍ଦିର ନିମନ୍ତେ ଶୁଭ ଦିଆଯାଇ ମନ୍ଦିର ନିର୍ମାଣ କର୍ମ ଆରମ୍ଭ ହୋଇଥାଲା। ପ୍ରଥମେ ବା ଅଗ୍ରରେ ପୂଜା ହୋଇଥିବାରୁ ଓ ମୂଳରୁ ପୂଜା ହୋଇ ଆସୁଥିବାରୁ ତାଙ୍କର ନାମ ଆଦ୍ୟ ବା ଆଦି ଗଣେଶ।

ଗୁମୁଟ ଗଣେଶ।

ଆମେ ଶୁଣିଛେ ସମସ୍ତକର୍ମ କରିବା ପୂର୍ବରୁ ବିଘ୍ନେଶଙ୍କୁ ସ୍ମରଣ କଲେ ସମସ୍ତ ବିଘ୍ନ ଦୂରୀଭୁତ ହୁଏ। ଏହି ପ୍ରକାରାନ୍ତେ ଶ୍ରୀମନ୍ଦିର ପ୍ରବେଶ ପଥ ସିହଂଦ୍ବାରସ୍ଥ ଗୁମୁଟ କାନ୍ଥରେ ଏକ ଗଜାନନଙ୍କ ସୁନ୍ଦର ପଟ୍ଟଚିତ୍ର ଅଙ୍କନ କରାଯାଇଛି। ଏହାର କାରଣ ହେଉଛି ମହାପ୍ରଭୁଙ୍କୁ ଦର୍ଶନ କରିବା ପୂର୍ବରୁ ଏହି ଗଣେଶଙ୍କୁ ଦର୍ଶନ କଲେ ଦର୍ଶନ ସମୟରେ କୌଣସି ବିଘ୍ନ ଆସିବ ନାହିଁ।

ରୋଷ ଗଣେଶ।

ବିଶ୍ବର ସବୁଠାରୁ ବଡ଼ ରୋଷଘର ହେଲା ମହାପ୍ରଭୁଙ୍କର ରୋଷଘର ଯେଉଁଠାରେ ରହିଛି ୨୪୦ଟି ଚୁଲା ଓ ଚୁଲି ଯାହାକି ଆବାହମାନକାଳର ଓ ଏଠାରେ ସୋମ ବଂଶୀୟ ଶାସନ କାଳର ଚୁଲି ମଧ୍ୟ ରହିଛି। ତେବେ ମହାପ୍ରଭୁ ହେଲେ ଖାଦ୍ୟ ପ୍ରିୟ ତେଣୁ ଏତେବଡ଼ ରୋଷଘରର ପ୍ରୟୋଜନ। ହେଲେ ଏହି ରୋଷେଇ ଘରେ ରୋଷ ଆରମ୍ଭ କରିବା ପୂର୍ବରୁ ମଧ୍ୟ ଶ୍ରୀ ଗଣେଷଙ୍କୁ ଆରାଧନା ଓ ପୂଜନ କରାଯାଏ ଯେପରି ରୋଷ ସମୟରେ କୌଣସି ବାଧା ବିଘ୍ନ ନ ଆସୁ ତେଣୁ ପ୍ରତ୍ୟେହ ସୁଆର ମହାସୁଆର ସେବକ ଗଣ ଶ୍ରୀ ଗଣେଶଙ୍କୁ ପ୍ରଣାମ କରି ଆରମ୍ଭ କରିଥାନ୍ତି। ଏହି ଗଣେଷ ଏହି ରୋଷଶାଳାରେ ହିଁ ବିଦ୍ୟମାନ

ଭଣ୍ଡ ବା କାଞ୍ଚି ବା ଉଚ୍ଛିଷ୍ଟ ଗଣପତି।

ଏହି ଘଟଣାଟି ହେଉଛି କାଞ୍ଚି ଅଭିଯାନ ସମୟର ଯେତବେଳେ କାଞ୍ଚି ରାଜା ଗଜପତି ପୁରୁଷୋତ୍ତମ ଦେବଙ୍କ ଛେରା ପହଁରା ନୀତି ବିଶୟରେ ଜାଣି ତାଙ୍କୁ ଚଣ୍ଡାଳ କହିଥିଲେ,ଗଜପତି ମହାରାଜ ଏହା ଶ୍ରୀ ଜଗନ୍ନାଥଙ୍କ ଅପମାନ କହି ଯୁଦ୍ଧ ଘୋଷଣା କରିଥିଲେ ଯାହା ଫଳରେ ପ୍ରଥମେ ଗଜପତି ମହାରାଜ ପରାସ୍ତ ହୋଇଥିଲେ। କାରଣ କାଞ୍ଚି ରାଜାଙ୍କର ଇଷ୍ଟ ଥିଲେ ଉଚ୍ଛିଷ୍ଟ ଗଣପତି ଯାହାଙ୍କ ଉପରେ ତାଙ୍କର ପ୍ରଗାଢ଼ ବିଶ୍ବାସ ଥିଲା ଗଣପତି ହିଁ ତାଙ୍କୁ ଯୁଦ୍ଧରେ ସାହାର୍ଯ୍ୟ କରନ୍ତି ବୋଲି ସେ କୁହନ୍ତି। ତେଣୁ ଏପରେ ଗଜପତି ମହାରାଜ ହାର ନମାନି ମହାପ୍ରଭୁଙ୍କୁ ସମସ୍ତ କଥା କହିଲେ ଓ ତା ପରେ ପୁନଶ୍ଚ ଯୁଦ୍ଧର ଘୋଷଣା କଲେ ଯେଉଁ ଉଭୟ ବଡ଼ଠାକୁରେ ଓ ମହାପ୍ରଭୁ କଳା ଘୋଡା ଓ ଧଳା ଘୋଡାରେ ବସି ଯୁଦ୍ଧ ଲଢିବାକୁ ଯାଇଥିଲେ ଓ ସେ ଯୁଦ୍ଧ ଗଜପତି ବିଜୟ ଲାଭ ମଧ୍ୟ କରିଥିଲେ। ଏହା ପରେ ପରେ ଗଜପତି କ୍ଷେତ୍ର ଫେରିବା ସମୟରେ ତାଙ୍କର ଭାବି ପତ୍ନୀ କାଞ୍ଚି ରାଜଜେମା ପଦ୍ମାବତୀ ଅଜସ୍ର ସୁନା ରୂପା ଓ ରାଜାଙ୍କର ଈଷ୍ଟ ଭଣ୍ଡ ଗଣେଷଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ସାଙ୍ଗରେ ନେଇ ଆସିଥିଲେ। ଓ ପରେ ପରେ ଏହି ମୁର୍ତ୍ତିକୁ ଶ୍ରୀମନ୍ଦିରର ଭିତର ବେଢାରେ ସ୍ଥାପନ କରାଗଲା ଏହାକୁ କାଞ୍ଚିରୁ ଆଣିଥିବାରୁ ଏହାଙ୍କର ନାମ ମଧ୍ୟ କାଞ୍ଚି ଗଣେଶ ଓ ଏହା ଆଜି ମଧ୍ୟ ଇତିହାସର ସେ ସ୍ମୃତିକୁ ବହନ କରୁଛି।

ବଟ ଗଣେଷ।

କଳ୍ପବଟ ମୂଳରେ ବା ଏହି ନିମ୍ନରେ ଥିବାରୁ ନାମଟି ବଟ ଗଣେଶ ଓ ଏହି ବିଗ୍ରହ ଦକ୍ଷୀଣ ଅଭିମୁଖୀ ।ଶ୍ରୀମନ୍ଦିର ଭିତର ବେଢା଼ରେ ଥିବା ସମସ୍ତ ଗଣେଶଙ୍କ ମଧ୍ୟରେ ବଟ ଗଣେଶ ପ୍ରଥମ ଓ ମୂଖ୍ୟ ଅଟନ୍ତି । ସେ କଳ୍ପ ଗଣେଶ, ଚିନ୍ତାମଣି ଗଣେଶ, ବଟ ଗଣେଶ ଓ ସିଦ୍ଧ ଗଣେଶ ନାମରେ ପୂଜା କରାଯାଏ। ଶ୍ରୀ ଗଣେଶଙ୍କ ଏହି ବଟ ଗଣେଶ ମନ୍ଦିର ଶ୍ରୀଜଗନ୍ନାଥଙ୍କ ମନ୍ଦିର ଠାରୁ ପ୍ରାଚୀନ । ୭୦୦ ବର୍ଷର ପୁରାତନ ବୋଲି ଅନୁମାନ କରାଯାଏ । ଏହି ପାଖରେ ହିଁ ଥାଏ ରାହାସ ମଣ୍ଡପ ଯେଉଁଠାରେ ଦିନେ ପ୍ରତି ଓଡି଼ଆ ଘରର ପୁରାଣ ଓଡି଼ଆ ଭାଗବତକୁ ଜଗନ୍ନାଥ ଦାଶ ରଚନା କରିଥିଲେ।

ନୃତ୍ୟ ଗଣପତି ବା ନାଟୁଆ ଗଣେଶ।

ଶ୍ରୀକ୍ଷେତ୍ର ଅଧୀଶ୍ବରୀ ମାଆ ବିମଳାଙ୍କ ଅଗ୍ରରେ ଦକ୍ଷୀଣ ଦୀଗକୁ ମୁଖ ଥାଇ ଏ ମନ୍ଦିର ଓ ଏହା ଭିତର ବେଢାରେ। ଅଷ୍ଟଭୂଜ ଗଣପତି ମୂଷିକ ଉପରେ ନୃତ୍ୟରତ ଭଙ୍ଗୀ ଥିବାରୁ ଏହାଙ୍କର ନାମ ନୃତ୍ୟ ଗଣପତି। ଏ ସ୍ବରୁପ ମଧ୍ୟ ରଥରେ ପାର୍ଶ୍ବ ଦେବତା ଭାବରେ ବ୍ୟବହାର ହୋଇଥାନ୍ତି।

ଶ୍ରୀମନ୍ଦିରରେ ଗଣେଶ ଚତୁର୍ଥୀ ନୀତି।

ତେବେ ଏ ଥିଲା ସଂକ୍ଷୀପ୍ତରେ ଶ୍ରୀମନ୍ଦିର ସହ ଜଡି଼ତ ବା ବେଢାସ୍ଥିତ କିଛି ମୁଖ୍ୟ ଗଣେଶଙ୍କ ଐତିହ ଓ ମନ୍ଦିର ବିଶୟରେ। ତେବେ ଏବେ ଆସନ୍ତୁ ଜାଣିବା ଗଣେଶ ଚତୁର୍ଥୀ ଦିନ ଶ୍ରୀମନ୍ଦିରରେ କଣ ସବୁ ସ୍ବତନ୍ତ୍ର ନୀତି ହୋଇଥାଏ।ଭାଦ୍ରବ ଶୁକ୍ଳ ଚତୁର୍ଥୀରେ ବଟ ଗଣେଶଙ୍କ ମନ୍ଦିରରେ ବିନାୟକ ଚତୁର୍ଥୀ ମହାବ୍ରତ ପାଳନ କରାଯାଏ।ସନ୍ଧ୍ୟା ଧୂପ ସରିବା ପରେ ବଟ ଗଣେଶ , ନୃତ୍ୟ ଗଣେଶ , ଭଣ୍ଡ ଗଣେଶଙ୍କ ମନ୍ଦିରରେ ଶୀତଳ ଭୋଗ ଓ ବନ୍ଦାପନା ନୀତି ହୋଇଥାଏ।
ମୁଳିଆ ସୁଆଁସିଆ ଦେଇଥିବା ଭଦ୍ରାସନ ଉପରେ ବେହେରଣ କରଣମାନଙ୍କ ମାଦଳାପାଞ୍ଜି ରଖା ଯାଇ ତହିଁ ଉପରେ ପତନି ଓ ପୁଷ୍ପମାଲ୍ୟ ଲାଗି ପୂର୍ବକ ଶୀତଳ ଭୋଗ ଓ ବନ୍ଦାପନା ସରିବା ପରେ ପ୍ରଶାସନ ପକ୍ଷରୁ ଯୋଗାଇଥିବା ୨୨ଟି ନଡ଼ିଆ ଉକ୍ତ ବେହେରଣ କରଣ ମାନେ ଭାଙ୍ଗିଥାନ୍ତି ଓ ଏହାକୁ ପ୍ରସାଦ ରୂପେ ସେବନ ମଧ୍ୟ କରାଯାଇଥାଏ।

ତେବେ ଏ ସମସ୍ତ ତଥ୍ୟ ଦେଖିଲା ପରେ ଆମେ ଜାଣିଲେ ଶ୍ରୀମନ୍ଦିରରେ ମଧ୍ୟ ଶ୍ରୀବିନାୟକଙ୍କର ବହୁ ପ୍ରଭାବ ରହିଛି। ଓ ଏଠାରେ ମଧ୍ୟ ଗାଣପତ୍ୟ ପ୍ରଭାବ ପଡିଛି। ତେବେ ସେ ଯାହା ହେଉ ନା କାହିଁକି ଏ କ୍ଷେତ୍ର ସ୍ବତନ୍ତ୍ର ଓ ଏ ଠାକୁର ମଧ୍ୟ ସ୍ବତନ୍ତ୍ର ତେଣୁ ସମସ୍ତ ପ୍ରଭାବ ଏହି କ୍ଷେତ୍ରରେ ରହିଅଛି।

ଉପସ୍ଥାପନା: ଆଫତାବ ହୋସେନ

ଗଳ୍ପ: ହଳ ଶଗଡ।

ଗାଁର ବେକାରିଆ ଟୋକାଙ୍କ ଠାରୁ ଆରମ୍ଭ କରି ଗାଁ ମାଇପେ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ, ପୋଖରୀ ତୁଠ ଠୁଁ ଆରମ୍ଭ କରି ଚା’ ଖଟି ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ, ପେଣ୍ଠସ୍ଥଳ ଠାରୁ ଆରମ୍ଭ କରି ତାସ ପାଲି ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ସବୁଠି ଗୋଟିଏ କଥା “ଆହା, ବିଚରା ଶୁକୁଟା ମରିଗଲା”।
ଯଦିଓ ଶୁକୁଟା ସେମାନଙ୍କ ସ୍ୱାମୀ ନୁହେଁ ତଥାପି ବିଧବା ରମା ବେୱା କାନ୍ଦୁଛି। ସୁନ୍ଦରୀ ଦିବ୍ୟା କାନ୍ଦୁଛି। ଗାଁ ର ଅନେକଙ୍କ ଆଖିରେ ଲୁହ…।

ଶୁକୁଟା ମରିଗଲା ପରେ ଗାଁ ର ରାସ୍ତା ଘାଟ ତା’ ନାମରେ ନାମିତ ହେବନି। ଗାଁ ଛକରେ ତାର ବଡ଼ ପ୍ରତିମୂର୍ତ୍ତି ନିର୍ମାଣ କରାଯିବ ନାହିଁ। ଗାଁ ପାଠାଗାର କିମ୍ବା ବିଦ୍ୟାଳୟ ଗୁଡିକ ଶୁକୁଟା ନାମରେ ନାମିତ କରାଯିବ ନାହିଁ।
କେବେ ନୁହଁ।
ତେବେ ଏତେ ଲୋକଙ୍କ ଆଖିରେ ଅଶ୍ରୁ କାହିଁକି?
ପାଞ୍ଚ ପଚିଶରେ ଶୁକୁଟା ମୃତ୍ୟୁର ଚର୍ଚ୍ଚା କାହିଁକି..??

ଏଇ ଶୁକୁଟା କିଏ..??

ଗାଁ ଜମିଦାର ମଲା ବେଳକୁ ଏମିତି ଚର୍ଚ୍ଚା ତ ହେଇ ନଥିଲା। କୁରାଳ ପଞ୍ଚାୟତର ନିର୍ବାଚନ ଜିତିଥିବା ବୁଢା ସରପଞ୍ଚ ମଲା ବେଳେ ତ ଏମିତି ଚର୍ଚ୍ଚା ହେଇ ନଥିଲା..। ପନ୍ଦରଶହରୁ ଦୁଇ ହଜାର ବସ୍ତିର ଏଇ ଗାଁ, ଗାଁ ସଭାପତି ରଘୁନାଥ ବାବୁ ମଲାବେଳେ ତ ଏମିତି ଚର୍ଚ୍ଚା ହେଇ ନଥିଲା। ସେମାନଙ୍କ ଠାରୁ ଏଇ ଶୁକୁଟା କଣ ଏତେ ବଡ଼ ଯେ ତା ବିଷୟରେ ଗାଁ ସାରା ଚର୍ଚ୍ଚା ଚାଲିଛି..??

ସକାଳ ସାତ ରୁ ଯୋଗିଆ ମାଆ କହି ଦେଇ ଗଲାଣି “ଶୁକୁଟା ମରି ପଡିଛି”। ବର୍ତ୍ତମାନ ଅପରାହ୍ନ ଚାରିଟା ହେବ। ସେମିତି ଶୁକୁଟାର ଶବଟା ଘର ଭିତରେ ପଡି ରହିଥିଲା।

ଶୁକୁଟାର କିଏ ଅଛି…?
ଶୁକୁଟା କୁ ଧରି କାନ୍ଦିବା ପାଇଁ ଆତ୍ମୀୟ ସ୍ଵଜନ ବୋଲି କେହିବି ନାହାନ୍ତି। ଆହା ପଦେ କହିବାକୁ ନିଜର ବୋଲି କେହି ନାହାନ୍ତି। ପୁଅ, ଝିଅ ଭାରିଜା କିଏ ଅଛି ଯେ ଶୁକୁଟାର ଶବ ଦାହ କରିବ..?? ଭାଇ ଭାଗାରିଆ କେହିବି ନାହାନ୍ତି। ସେଥିପାଇଁ ଶବଟା ଏମିତି ଜାରଜର ଶବ ଭଳି ପଡି ରହିଛି।

ଅର୍ଦ୍ଧ ଭଗ୍ନ ଚାଳ କୁଡ଼ିଆ ଭିତରୁ ଗାଁ ଯୁବକ ସଂଘର ଯୁବକମାନେ ଶବଟିକୁ ସଂଗ୍ରହ କଲେ। ଶବ ଉପରେ ତ୍ରିରଙ୍ଗା ପତାକାଟିଏ ଘୋଡେଇ ଦେଇ “ରାମ ନାମ୍ ସତ୍ୟ ହୈ” ହରି ନାମ୍ ସତ୍ୟ ହୈ ଉଚ୍ଚାରଣ କରି ଶ୍ମଶାନ ଆଡକୁ ନେଇ ଚାଲିଲେ। ଯୁବକ ସଂଘର ଜଣେ ସକ୍ରିୟ ସଭ୍ୟ ମୁଖାଗ୍ନି ଦେଇ ଶବ ଦାହ କଲେ।

ଯୋଗିଆ ମାଆ ଠାରୁ ଆରମ୍ଭ କରି ସାଧବାଣୀ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ସମସ୍ତେ ଯୁବକ ସଂଘର କର୍ମକର୍ତ୍ତାଙ୍କୁ ଧନ୍ୟ ଧନ୍ୟ କହିଲେ।

ଶୁକୁଟା ମୃତ୍ୟୁରେ ସବୁଠୁ ଅଧିକ ଦୁଃଖ ଅନୁଭବ କରିଛି ଯୋଗିଆ ମାଆ।ଶୁକୁଟା ଶଯ୍ୟାଶାୟୀ ହେଲା ଦିନଠାରୁ ମୃତ୍ୟୁପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଶୁକୁଟାକୁ ସେବା ଦେଇ ଆସିଛି ସିଏ। ତୋରାଣି ପାଣି ଠାରୁ ଆରମ୍ଭ କରି ପଥୀ ମହୌଷଧି ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ସବୁ ଯୋଗାଇ ଆସିଛି ଏଇ ଯୋଗିଆ ମାଆ।ଦିନେ କତରା ଆଉ ଲୁଗାପଟା ରେ ଝାଡା ହେଇଯାଇଥିଲା ଶୁକୁଟା। ଯୋଗିଆ ବାପା ନୂଆ ଲୁଗା ପିନ୍ଧାଇ ଅସନା କତରା ଓ ଲୁଗାପଟା ଯୋଗିଆ ମାଆକୁ ଦେଲା । ଯୋଗିଆ ମାଆ ନଈରେ କ୍ଷାର ସର୍ଫ ଦେଇ ସବୁ ସଫା କରି ପୁନଃ ବ୍ୟବହାର ଯୋଗ୍ୟ କରାଇ ଆଣିଦେଲା ଶୁକୁଟା ପାଇଁ।

ଏସବୁ ଖାଦ୍ୟପେୟ, ସେବା ଶୁଶ୍ରୁଷା ପାଇଁ ଯୋଗିଆ ବାପା ଦିନେ ହେଲେ ଯୋଗିଆ ମାଆକୁ ବାଧା ଦେଇ ନାହିଁ।
ଯୋଗିଆ ବାପା କହୁଥିଲା, ବୁଝିଲୁ ଯୋଗିଆ ମାଆ ଶୁକଦେଵ ସିଂ ଆଜି ଆମ ଗାଁ ରେ ଶୁକୁଟା ହୋଇଯାଇଛି। ଆଜାଦ ହିନ୍ଦ୍ ଫୌଜରେ ଥିଲାବେଳେ ଶୁକଦେଵ ବାବୁଙ୍କର ବଡ଼ ଖାତିର ଥିଲା।ରେଂଗୁନ୍ ଅଞ୍ଚଳରେ ଯେତେବେଳେ ବିପର୍ଯ୍ୟୟ ଦେଖା ଦେଲା ଏଇ ଶୁକଦେଵ ସିଂ ଅନେକ ଓଡ଼ିଆ ଲୋକଙ୍କୁ ଘରକୁ ଫେରିବା ପାଇଁ ହାତ ଖର୍ଚ୍ଚ ଦେଇ ନୌକାରେ ବସାଇ ବିଦା କରେଇ ଥିଲେ। ଆଉ ସେମାନଙ୍କ ମଧ୍ୟରୁ ମୁଁ ଜଣେ। ଆଜି ଯଦି ତୁ ମୋତେ ଦେଖୁଛୁ ତେବେ ଏଇ ଶୁକଦେଵ ବାବୁଙ୍କ ପାଇଁ।

ଶୁକଦେଵ ସିଂ। ରେଂଗୁନ୍ ରୁ ଫେରିଲା ପରେ ନିଜକୁ ବଦଳେଇ ଦେଇଥିଲେ। ପରିବାର ବୋଲି ଯାହାକୁ ଆପଣେଇ ନେଇଥିଲେ ସିଏ ଥିଲା, ହଳେ ଗୋରୁ। ଗୋଟିଏ ଶଗଡ଼। ଲଙ୍ଗଳ ଆଉ ମଇ ଖଣ୍ଡିଏ। ଝାଟିମାଟିର ଘର ଖଣ୍ଡକୁ ଛାଡିଦେଲେ ନିଜର ଗୋବେ ବୋଲି ଜମି ନାହିଁ। ତଥାପି ଶୁକଦେଵ ବାବୁଙ୍କର କୃଷି ଯନ୍ତ୍ରପାତିକୁ ନେଇ ବଡ଼ ପଟୁଆର। ହଳହଡା ନେଇ ଲୋକଙ୍କ ଭଡାରେ ଯାଆନ୍ତି।

ରମା ବେୱାର କିଏ ଅଛି? ଗୋଟିଏ ବୋଲି ପୁଅ।ସାହବ ହେଲାପରେ ଯାଇ ସହରରେ ରହୁଛି।ମାଆ ବୋଲି କେବେ ଆଡ଼ ଆଖିରେ ଦେଖେନି।ପଇସା ପତ୍ର ଦିଏନି। ରମାର ଆଗକୁ ପଛକୁ କେହି ନାହିଁ। ଶେଷ ସମ୍ବଳ ବୋଲେ ଦୁଇ ମାଣ ଜମି।ସେତକ ମଧ୍ୟ ବର୍ଷେ ଦୁଇବର୍ଷ ପଡିଆ ପଡିଲା।ହଳହଡା ଭଡ଼ାକରି ଚାଷ କରିବାକୁ ପାଇସା କାଇଁ?? ଏ କଥା ଯେବେ ଠାରୁ ଶୁକଦେଵ ବାବୁଙ୍କ କାନରେ ପଡିଛି ସେବେ ଠାରୁ ରମାର କ୍ଷେତ ଉଠିଆ।ସେ ଆଜାଦ ହିନ୍ଦ୍ ଫୌଜର ଲୋକ। ନିଶହାୟ ଲୋକ ଠାରୁ ଶୁକଦେଵ ବାବୁ ହଳ ଭଡା ନେବେ..??
ଶଗଡ଼ ଭଡା ମାଗିବେ..??
ତାହା କେମିତି ସମ୍ଭବ..?

ସୁନ୍ଦରୀ ଦିବ୍ୟାର ସ୍ୱାମୀ ଅସମୟରେ ଆରପାରିକୁ ଚାଲିଗଲେ। ପୁଅ ନାହିଁ। ଚାରି ଚାରିଟା ଝିଅ। ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଯାନିଯୌତୁକ ଦେଇ ଶାଶୁ ଘରକୁ ଛାଡିଲା ବେଳକୁ ସର୍ବଶ୍ବାନ୍ତ। ଏମିତିରେ ଚାରି ଚାରିଟା ଝିଅ ବୋଲି ଜାତି ଭାଇରେ ତାକୁ କେତେ ହିନବେଖାତର ଦେଖିନାହାଁନ୍ତି। କେତେ ଇଲିଇଲେଇ ହୋଇ କଥା କହିନାହାନ୍ତି..। ଆଉ ଏମାନେ କଣ ସୁନ୍ଦରୀ ଦିବ୍ୟାର କ୍ଷେତି ବାଡ଼ି କାମ କରିଦେବେ..?
ବଡ ଝିଅର ଶଶୁର ଘର ଠାରୁ ସୁନ୍ଦରୀ ଦିବ୍ୟାର ଘର ଦଶ ମଇଲି।ବଡ ଝିଅର ଶଶୁର ମଲା ବେଳକୁ ଦଶ ମାଇଲ ଦୂର ଯିବାପାଇଁ ସୁନ୍ଦରୀ ପାଖରେ ସାଧନ ନଥିଲା। ଚାଲିଚାଲି ଏତେ ବାଟ ଯିବା କଣ ସମ୍ଭବ..? ଶୁକଦେଵ ବାବୁଙ୍କ ଶଗଡ଼ ଗାଡ଼ି ହିଁ ଶାହା ଭରସା। ଯେମିତି ଶୁକଦେଵ ବାବୁଙ୍କ କାନରେ କଥା ଟା ପଡିଛି। ଶଗଡ଼ ନେଇ ହାଜର..
ଶଗଡରେ ଯାଉ ଯାଉ ଶ୍ରମ ଲାଘବ ଏବଂ ସମୟ ଅତିବାହିତ ପାଇଁ ସୁନ୍ଦରୀ ନିଜ ଦୁଃଖ କାହାଣୀ ଶୁକୁଟା ଆଗରେ ବଖାଣି ବସିଲା। ସେଇ ବର୍ଷ ଠାରୁ ତା ଜମି ମାଣକ ଆଉ ପଡିଆ ପଡିନି।

ଏମିତି ଗରିବ ଗୁରୁବାମାନଙ୍କ ସେବା କାର୍ଯ୍ୟରେ ଲିପ୍ତ ରହି ନିଜକୁ ଭୃତ୍ୟ ସଜେଇ ସାରିଥିବା ଶୁକଦେଵ ବାବୁଙ୍କୁ ସମାଜର ସମ୍ଭ୍ରାନ୍ତ ବ୍ୟକ୍ତିମାନେ, ବଡ଼ପଣ୍ଡାମାନେ, ପରଶ୍ରୀକାତର ବଶତଃ ଶୁକଦେଵରୁ ଶୁକୁଟା ସଜେଇଦେବା ଆମ ସମାଜରେ ଏକ ସାଧାରଣ କଥା।
କ୍ରମେ ଶୁକଦେଵ ବାବୁ ନିଜ ସମାଜସେବା ଓ ପରୋପକାରୀ ଗୁଣ ପାଇଁ ଶୁକଦେଵ ରୁ ଶୁକୁଟା ହୋଇଗଲେ ସିନା ସମ୍ଭ୍ରାନ୍ତ ଗୋଷ୍ଠୀର ପଦଲେହନ କଲେ ନାହିଁ।

ମଧ୍ୟବିତ୍ତ ଆଉ ସମ୍ଭ୍ରାନ୍ତ ପରିବାରର ଲୋକଙ୍କ ଜମିରେ ହଳ କରି, ଗୁଡୁ ଶଗଡ଼ ଭଡା ନେଇ ଯୋଉ ଦି ପଇସା ରୋଜଗାର ହୁଏ ସେଥିରେ ନିଜର ଗୁଜୁରାଣ ମେଣ୍ଟାଏ ଶୁକୁଟା। ଜୀବନ କାଳରେ କାହା ଆଗରେ ହାତ ପତେଇଥିବା ଗାଁ ଲୋକ କେହି କେବେ ଦେଖି ନାହାନ୍ତି। ସ୍ୱାଭିମାନର ଜୀବନ ଜିଁ ଥିଲା ଶୁକୁଟା।

ଗାଁ ଯୁବକ ସଂଘ ଯେତେବେଳେ ଗାଁ ର ମାଟି ରାସ୍ତା ମରାମତି କରିବା ପାଇଁ ନିଷ୍ପତ୍ତି ନେଲା, ସେତେବେଳକୁ ଲୋକେ ଜୋରସୋରରେ ଜମିଜମାକୁ ଖତ ଭିଡ଼େଇବାରେ ବ୍ୟସ୍ତ। “ଚଷା ହୁରୁଡ଼ିଲେ ବରଷେ” ଖତ କଢ଼ା କାମ ଛାଡି କିଏ ନିଜ ଶଗଡରେ ଯୁବକ ସଂଘ ପାଇଁ ମୋରାମ ଭିଡ଼େଇବ? ଏଣେ ସଂଘ ଵାଲା ଗାଁ ର ଅଭାବ ଅସୁବିଧା ନେଇ ନିଜ ପଂଚାୟତକୁ ମନ୍ତ୍ରୀଙ୍କୁ ଡକାଇ ଦେଇଛନ୍ତି।ରାସ୍ତା ଘାଟ ସମତୁଲ ନକଲେ ମନ୍ତ୍ରୀଙ୍କ ଗାଡି ଗାଁ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଆସି ପାରିବ ତ??
ଅନ୍ୟ ଉପାୟ ନପାଇ ଯୁବକ ସଂଘ ପିଲେ ଧାଇଁଲେ ଶୁକୁଟା ପାଖକୁ। ଶୁକୁଟା କହିଲା ତମ ମନ୍ତ୍ରୀ ଆସୁ ନ ଆସୁ। ଗାଁ ରାସ୍ତା ମରାମତି ହେବା ନିତାନ୍ତ ଆବଶ୍ୟକ। ନିଜେ ଝୁଡ଼ିରେ କୋଡ଼ି ଦେଇ ଶଗଡରେ ମୁରୁମୁ ଭର୍ତ୍ତି କଲା ଶୁକୁଟା।ଗାଁ ରାସ୍ତାର ଖାଲ ଖମା ରାସ୍ତା ପାଖରେ ମୁରୁମୁ ଗାଳି ଦେଇ ସମତୁଲ କରିଦେଲା।ଶଗଡେ ନୁହେଁ ପାଞ୍ଚ ଶଗଡ଼ ମୁରୁମୁ ଗାଳି ଏକୁଟିଆ ରାସ୍ତାରେ ଖେଳେଇ ଦେଲା ଶୁକୁଟା।
ରାସ୍ତାରେ ଯାଉଥିବା ପଥିକ ଶୁକୁଟାକୁ ଧନ୍ୟ ଧନ୍ୟ କହିଲେ। ଗାଁ ଲୋକେ ଶୁକୁଟାକୁ ଧନ୍ୟ ଧନ୍ୟ କହିଲେ। ସମ୍ମାନ ବଞ୍ଚେଇ ଦେଇ ଏଭଳି ମହାନ କାର୍ଯ୍ୟ ସମ୍ପାଦନ କରିଥିବାରୁ ଯୁବକ ସଂଘ ପିଲେ ଶୁକୁଟାକୁ ନେଇ ଗର୍ବ ଅନୁଭବ କଲେ।

ଶୁକୁଟା ଶଗଡରେ ଖାସିୟତ ଥିଲା। ଜମିଦାର ଘରେ କଣ ଶଗଡ଼ ଗାଡ଼ି ନାହିଁ? ଜମିଦାର ଘରର ବୋହୁ ଡାକରା ହେଉ କିମ୍ବା ଝିଅ ଛାଡିବା ହେଉ, ଶୁକୁଟାର ଶଗଡ଼ ହିଁ ଭଡାକୁ ଯିବ। ଜମିଦାର ସିନା ଶୁକୁଟାକୁ ଇର୍ଷାକଲା ଦୃଷ୍ଟିରେ ଦେଖନ୍ତି, ସାନବାବୁ, ବଡବାବୁ, ସାଆନ୍ତାଣୀ, ବୋହୁ ମାଆ ଆଉ ସାଆନ୍ତାଣୀଙ୍କ ଝିଅମାନେ ଶୁକୁଟାକୁ ଖୁବ ଆଗ୍ରହ ଆଦର କରନ୍ତି । ଖାଇବାକୁ ଦିଅନ୍ତି।ବକ୍ସିସ୍ ଦିଅନ୍ତି। ଆଗକୁ ପୁଣି କେବେ ଶଗଡ଼ ଗାଡ଼ିର ଆବଶ୍ୟକ ପଡିବ ସୂଚାଇ ଦେଇଥାନ୍ତି।

କାଇଁ, ସରପଞ୍ଚଙ୍କ ପେଟରେ ପେଟେ ପାପ ସିନା; ଶଗଡର ଆବଶ୍ୟକତା ପଡିଲେ ଆଗେ ଶୁକୁଟାକୁ ଖୋଜନ୍ତି। ଆବଶ୍ୟକ ପୂରଣ ହେବାଯାଏ ବଡ଼ କଅଁଳେଇ କଥା କୁହନ୍ତି। ଶୁକୁଟାଟା ବଡ଼ ବିଶ୍ୱସ୍ତ।ସେଥିପାଇଁ ସରପଞ୍ଚେ ଆବଶ୍ୟକ ଠାରୁ ଟିକିଏ ଅଧିକ ଭଡା ଦେଇ ଦିଅନ୍ତି। ଶୁକୁଟା ଆଗରେ ନିଜର ଛବିଟା ବି ଟିକିଏ ନିର୍ମଳ ରହିବ, ସେଇ ଆଶା ରଖି ସରପଞ୍ଚେ ଏମିତି କରିଥାନ୍ତି।

ଗାଁ ସଭାପତି ରଘୁନାଥ ବାବୁଙ୍କ ଭଉଣୀ ବାହାଘର ବେଳକୁ ପଚିଶି ଖଣ୍ଡ ଶଗଡ଼ ଭଡା ହେଇଥିଲା।କିନ୍ତୁ ସବା ଆଗରେ ରଘୁନାଥ ବାବୁଙ୍କ ଭଉଣୀକୁ ବସାଇ ଶୁକୁଟାର ଗୁଡୁ ଶଗଡ଼ ହିଁ ଗଡିଥିଲା। କୋଉ ଶଗଡ଼ରେ ସିନ୍ଦୁକ ତ କୋଉ ଶଗଡରେ ଠିଆ ସିନ୍ଧୁକ।କୋଉ ଶଗଡରେ ପଲଙ୍କ ତ କୋଉ ଶଗଡରେ ଶଶ୍ୟ ପୁରୁଗ।କୋଉ ଶଗଡରେ ପ୍ରସ୍ତର ନିର୍ମିତ ଶୀଳ, ଘୋରଣା,ପେଷେଣା, ପଥୁରି ତ ଆଉ କୋଉ ଶଗଡରେ ଉଖୁଡା କନ୍ଦି ଭର୍ତ୍ତି। ସବା ଆଗରେ କିନ୍ତୁ, ଶୁକୁଟାର ଶଗଡ଼। ମଝିରେ ମଝିରେ ହୋଡୁ ହ.. ହ.. ସାଙ୍ଗକୁ ରାସ୍ତା ଘାଟ, ଗିରି କନ୍ଦର ଫଟେଇ ଭାସି ଆସେ ଶୁକୁଟାର କଣ୍ଠ ସଙ୍ଗୀତ। ଘିଡିଘିଡି ନାଦ କରି ଆଗକୁ ଆଗକୁ ଗଡିଚାଲେ ଶୁକୁଟାର ଶଗଡ଼।

ଗାଁ ଠାରୁ ସହର ତିନି ଚାରି ମାଇଲି ରାସ୍ତା। ପ୍ରେକ୍ଷାଳୟରେ ନୂଆଁ ନୂଆଁ ଚଳଚିତ୍ର ଚାଲେ। ମରଦ ଲୋକ ଚାଲି ଚାଲି କିମ୍ବା ଶୂନଗାଡି ନେଇ ଚଳଚିତ୍ର ଦେଖି ଯାଆନ୍ତି। ମାଇପି ଲୋକ ଚଳଚ୍ଚିତ୍ର ଦେଖିଯିବା ପାଇଁ ଶୁକୁଟାର ଶଗଡ଼କୁ ହିଁ ଭରଷା କରିଥାନ୍ତି। ଶୁକୁଟା ତ ଏକମାତ୍ର ଲୋକ ଯିଏ ଉଛୁର ସଅଳ ହେଲେ କିଛି କହେନି। ଆଉ ଯେତେ ଶଗଡ଼ିଆ ଅଧିକ ଅର୍ଥ ଲାଳସାରେ ଟିକିଏ ବିଳମ୍ବ ହେଲେ ମୁହଁ ଝାଡ଼ି କଥା କହନ୍ତି। ସେଥିପାଇଁ ଶୁକୁଟା ଶଗଡ଼ିଆ ସମସ୍ତଙ୍କର ପ୍ରିୟପାତ୍ର।

ସବୁଦିନ ସମାନ ରହେନା। ବିଜ୍ଞାନ ଅଗ୍ରଗତି କଲାଣି। ଦୂରଦୂରାନ୍ତକୁ ଯିବା ପାଇଁ ଯନ୍ତ୍ରଚାଳିତ ଗାଡି ବାହାରିଲାଣି। ଯନ୍ତ୍ରଚାଳିତ ଗାଡି ଏକାଥରକେ ତିରିଶ ୩୫ ଲୋକଙ୍କୁ ଧରି ଗୋଟିଏ ସ୍ଥାନରୁ ଅନ୍ୟ ସ୍ଥାନକୁ ନେବା ଆଣିବା କରୁଛି। ଆଉ ଶୁକୁଟାର ଶଗଡ଼ ଗାଡିକୁ ପଚାରେ କିଏ?
ଭଡାଭଡି ମାନ୍ଦା। ପର କ୍ଷେତରେ ହଳ କରି ଦୁଇ ପାଇସା ସଂଗ୍ରହ କରୁଥିଲା ଶୁକୁଟା, ଟ୍ରାକ୍ଟର ବୋଲି ଗୋଟିଏ କୃଷି ଯନ୍ତ୍ର ବାହାରିଲାଣି। ଶୁକୁଟାର ହଳ ଲଙ୍ଗଳ ଠାରୁ କୁଆଡେ ଅଧିକ ଚାଷ ହଉଛି। ଶୁକୁଟା ଲଙ୍ଗଳରେ ଗାରେ ମାରିଲା ବେଳକୁ କଳ ଲଙ୍ଗଳ କୁଆଡେ ଦଶ ଗାର ଟାଣି ଦେଉଛି। ମୁଣ୍ଡ ଝାଳ ତୁଣ୍ଡରେ ମାରି ଶୁକୁଟା ଯେଉଁ ଜମିକୁ ଦିନ ସାରା ଲାଗିପଡି ଚାଷ କରୁଥିଲା, କଳ ଲଙ୍ଗଳରେ ସେଇ ଚାଷ ଜମି କୁଆଡେ ମାତ୍ର ଅଧଘଣ୍ଟାରେ ଚାଷ କରିଦେଇ ପାରୁଛି।

ଟ୍ରାକ୍ଟର ଗଣ୍ଡା ଗଣ୍ଡା,
ହଳ ଶଗଡ଼କୁ ପଚାରେ କିଏ??

ବଜାରକୁ ଯନ୍ତ୍ରଚାଳିତ ମୋଟର ଗାଡି ସବୁ ଆସିଲାନି ଯେ ଶୁକୁଟା ମୁଣ୍ଡ ଉପରକୁ ଅକାଳ ବଜ୍ରପାତ ଗୁଡାଏ ମାଡି ଆସିଲା। ତା’ ଦାନାପାଣିରେ ଯନ୍ତ୍ର ମାନବ ଭାଗ ବସେଇବା ଆରମ୍ଭ କଲା। ଇଂରେଜମାନେ ଭାରତ ଦଖଲ କଲାଭଳି ସବୁ କର୍ମସଂସ୍ଥାନ ଗୁଡିକୁ ଦଖଲ କରିନେଲା। ଶୁକୁଟା ବେରୋଜଗାର ହେଲା। ଧୀରେ ଧୀରେ ଶୁକୁଟାର ଆର୍ଥିକ ମେରୁଦଣ୍ଡ ଭୁଶୁଡିବାକୁ ଲାଗିଲା। ଗଛିତ ଅସ୍ଥାବର ସମ୍ପତି ଶେଷ ହେବାକୁ ଆସିଲା। ଅର୍ଥ ରୋଜଗାରର ମୂଳ ଉତ୍ସ ତ ଥିଲା ଏଇ ଶଗଡ଼। ଆଜି କିନ୍ତୁ ଏହା ଅଦରକାରୀ ପାଲଟି ଯାଇଛି।। ଶଗଡର ଅର, ପହିକୁ ଜାବୁଡି ଧରି ଏକାନ୍ତରେ କେତେଥର ନ କାନ୍ଦିଛି ଶୁକୁଟା।ଯୋଉ ଶଗଡ଼ ତା’ ଅର୍ଥ ଉପାର୍ଜନର ମାଧ୍ୟମ ଥିଲା ସେ ଆଜି ନିଶ୍ଚଳ ହୋଇଯାଇଛି।

ଶୁକୁଟାର ଲଙ୍ଗଳ କୁରାଳ ଗାଁ ରେ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ଲଙ୍ଗଳ ଥିଲା।ଲୋକ ପରସ୍ପର କୁହା କୁହି ହୁଅନ୍ତି ଆମେ ଶୁକୁଟାର ଲଙ୍ଗଳ ଭଳି ଲଙ୍ଗଳ କରିବା । ତା’ ଲଙ୍ଗଳରେ ଲାଗିଥିବା ଇଶ ଭଳି ଇଶଟିଏ ବି ଲଗେଇବା। ଶୁକୁଟାର ଲଙ୍ଗଳ କଣ୍ଟି ସହ ଅନ୍ୟର ଲଙ୍ଗଳ କଣ୍ଟିକୁ ତୁଳନା ହୁଏ। ଶୁକୁଟାର ଶ୍ରେଷ୍ଠ ଲଙ୍ଗଳ ଆଜି ନିରବି ଯାଇଛି।ଶୁକୁଟା ଆସେ। ଲଙ୍ଗଳ ପାଖରେ ବସେ। ନିର୍ମିମେଶ ନୟନରେ ଲଙ୍ଗଳ ଆଡକୁ ଦୀର୍ଘ ସମୟ ଧରି ଚାହେଁ।କଣ ଚିନ୍ତାକରେ କେଜାଣି, ତା ଆଖିରୁ ଶ୍ରାବଣର ବରଷା ଧାରା ଭଳି ଅଶ୍ରୁ ବୁନ୍ଦା ଗୁଡିକ ବହିଆସେ।

ଯଦିଓ ଶୁକୁଟାକୁ କୋଉ ରାଜା ମହାରାଜା ସହିତ ତୁଳନା କରାଯାଇ ନପାରେ, ଶୁକୁଟାର ଭଲପାଇବା ପୁରାଣର, ଇତିହାସର କୋଉ ପ୍ରେମୀଯୁଗଳ ଠାରୁ କମ୍ ନୁହେଁ। କିମ୍ବଦନ୍ତୀ ସାଜିଥିବା ନାୟକ ମାନେ ତାଙ୍କ ପ୍ରେମିକା ପାଇଁ ପାଗଳ ଥିଲେ। ଶୁକୁଟା ପାଗଳ ଭଳି ଭଲ ପାଉଥିଲା ତା’ ବଳଦ ହଳକୁ।ସେ ପଛେ ଦିନେ ଓଳିଏ ନଖାଇ ରହିଯିବ, ତା’ ଚାନ୍ଦ ଆଉ ଟୀକା ହଳକୁ କୁଣ୍ଡା ତୋରାଣି, ଘାସ ପାଳ ନଦେଲେ ଅଧର୍ଯ୍ୟ ହୋଇ ପଡିବ। ସେମାନେ କଥା କହିପାରନ୍ତି ନାହିଁ ବୋଲି ତାଙ୍କୁ କଣ ଭୋକ ହୁଏନି? ସକାଳୁ ଉଠି ଆଗେ ଗୁହାଳ ଗୋବର କଥା ଦେଖି କୁଣ୍ଡା ତୋରାଣି ପିଆଇବ।ତେଣିକି ଯାହାକିଛି। ଶଯ୍ୟାଶାୟୀ ହେବା ପୂର୍ବରୁ ଯୋଗିଆ ମାଆ ହାତରେ ଚାନ୍ଦ ଆଉ ଟୀକାର ଭାର ସଂଅପି ଦେଇଥିଲା ଶୁକୁଟା।

କଣ ଖାଇବାକୁ ଦିଏ ନ’ଦିଏ ସେଇ ଯୋଗିଆ ମାଆ ହିଁ ଜାଣିଥିବ ।
ଶଯ୍ୟାରେ ପଡି ଚାନ୍ଦ ଆଉ ଟୀକା ହଳକୁ ଅନେଇ ଅନେଇ ଅତୀତକୁ ମାନସପଟ୍ଟରେ ରୋମନ୍ଥନ କରେ ଶୁକୁଟା।କେଡେ ବିଶ୍ୱସ୍ତ ସତେ ଏଇ ଚାନ୍ଦ ଆଉ ଟୀକା।ଉପକାର ପାଇଥିବା, ଅନ୍ତରଙ୍ଗ ବୋଲାଉଥିବା ସମସ୍ତ ପାଖ ଲୋକ ଆଜି ଛାଡି ଚାଲିଯାଇଛନ୍ତି।କିନ୍ତୁ ନିରବ ନିଶ୍ଚଳ ଭାବରେ ଠିଆ ହୋଇଛନ୍ତି ଚାନ୍ଦ ଆଉ ଟୀକା।ଜୀବନର ଅନ୍ତିମ ସମୟରେ ଦୁଆର ଆଗରେ ଠିଆ ହୋଇ ବଳଦ ହଳକ ମୁଣ୍ଡ ହଲେଇ ଶୁକୁଟାକୁ ସତେ ଯେମିତି କହୁଛନ୍ତି, ଏଇ ମଣିଷମାନେ ସ୍ୱାର୍ଥପର।ସମସ୍ତେ ପଳେଇ ଗଲେଣି, ଯାଆନ୍ତୁ।ଆମେ କାଲି ତୁମ ସାଥିରେ ଥିଲୁ ଆଜିବି ଅଛୁ। ଜାଣିଛୁ ତମର ଅସମୟ।ସେଥିପାଇଁ କୁଣ୍ଡା, ପାଳ ଘାସ କିଛି ମାଗୁନୁ।ବଳଦ ହଳକ ବିଷୟରେ ଚିନ୍ତା କରୁକରୁ ଧାର ଧାର ଅଶ୍ରୁ ବହିଆସିଲା ଶୁକୁଟାର ଦୁଇ ନୟନ କୋଣରୁ.. । ଚାନ୍ଦ ଆଉ ଟୀକା ଆଡକୁ ଚାହିଁ ଚାହିଁ ନିସ୍ତେଜ ହୋଇଗଲା ଶୁକୁଟାର ପ୍ରୌଢ ଶରୀରଟା….

ସକାଳ ସାତ ଟା ସମୟରେ ଯୋଗିଆ ମାଆ ଆସି ଦେଖେତ ଶୁକୁଟା ଆଉ ଏଇ ମରସଂସାରରେ ନାହିଁ। କଥାଟା ଚାରିଆଡେ ରାଷ୍ଟ୍ର ହୋଇଗଲା।

ଗାଁ ର ବେକାରିଆ ଟୋକାଙ୍କଠାରୁ ଆରମ୍ଭ କରି ଗାଁ ମାଇପେ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ,ପୋଖରୀ ତୁଠ ଠୁଁ ଆରମ୍ଭ କରି ଚା’ ଖଟି ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ, ପେଣ୍ଠସ୍ଥଳଠାରୁ ଆରମ୍ଭ କରି ତାସ ପାଲି ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ସବୁଠି ଗୋଟିଏ କଥା ଚର୍ଚ୍ଚା ହେଲା “ଆହା, ବିଚରା ଶୁକୁଟା ମରିଗଲା।”

ଗାଳ୍ପିକ: ଶାନ୍ତନୁ ବିଶୋଇ
ଦଣ୍ଡୋର, ନୟାଗଡ଼

ମହାପ୍ରଭୁ ଲିଙ୍ଗରାଜଙ୍କ ମହାପ୍ରସାଦ।

ଶ୍ରୀକ୍ଷେତ୍ରେ ଶ୍ରୀ ପୁରୁଷୋତ୍ତମ ମହାପ୍ରଭୁ ଯେ କେବଳ ଭୋଜନ ପ୍ରିୟ ତା ନୁହେଁ କୃତ୍ତିବାସ କଟକରେ ବିଜେ ଶ୍ରୀ ତ୍ରିଭୁବନେଶ୍ୱର ମଧ୍ଯ ଭୋଜନ ପ୍ରିୟ ଅଟନ୍ତି। ସେ ଲାଗି ଖଞ୍ଜା ପଞ୍ଚ ଅବକାଶ ଓ ତିନି ଧୂପ। ଏହି ପଞ୍ଚ ଅବକାଶ ଓ ତିନି ଧୂପକୁ ମିଶାଇ ଅଷ୍ଟ ବାରି ମହାପ୍ରଭୁଙ୍କ ପାଶେ ଭୋଗ ଲାଗି ହୁଏ। ଏହା କେବଳ ଯେ ଭୋଗ କିମ୍ବା ପ୍ରସାଦ କେବଳ ନୁହେଁ ଏହା କୃତ୍ତିବାସଙ୍କର ମହାପ୍ରସାଦ।

ସ୍ଵର୍ଣ୍ଣାଦ୍ରି ମହୋଦୟ କହେ……
ଯେ ଲିଙ୍ଗ କୌଣସି ଦେବତା ନୁହଁନ୍ତି, ରୁଦ୍ର, ବ୍ରହ୍ମା କିବା ମାଧବ ମଧ୍ଯ ନୁହଁନ୍ତି ତାଙ୍କ ନୈବେଦ୍ୟ ଅନ୍ୟ ଶିବଲିଙ୍ଗ ଠାରେ ପ୍ରଚଳିତ ନିୟମ ଆଧାରରେ କିପରି ପରିଚାଳିତ ହେବ। ସେହି ଲିଙ୍ଗ ହେଉଛନ୍ତି ଅର୍ଦ୍ଧମାତ୍ରାତ୍ମକରୁ ଉର୍ଦ୍ଧ୍ଵରେ ବ୍ରହ୍ମ ନିତ୍ୟ ସନାତନ ସ୍ଵରୁପ। ସେହି ବ୍ରହ୍ମଲିଙ୍ଗଙ୍କ ଲାଗି ନୈବେଦ୍ୟ ହିଁ ମହାପ୍ରସାଦ ବୋଲାଇ ଥାଏ। ଯାହା ଦେବ ଭୋଗ୍ୟ, ହରି ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କ ନିମନ୍ତେ ମଧ୍ଯ ପ୍ରିୟ ତାହା ସାଧାରଣ ହେବ ବା କେମିତି। ବର୍ଣ୍ଣ ଆଧାରରେ ଭିନ୍ନତା ନାହିଁ ନା ଆଶ୍ରମ ଅନୁସାରେ ଭିନ୍ନତା। ଶୁଷ୍କ, ପଚିତ କିବା ବହୁ ଦୂରରୁ ଆନୟନ ହୋଇଥିଲେ ମଧ୍ଯ ଏହାର ମହତ୍ତ୍ଵ କ୍ଷୁଣ୍ଣ ହୋଇ ନଥାଏ। ଏହା ସୃଷ୍ଟିର ପ୍ରତ୍ୟେକ ଅଂଶରେ ଗ୍ରହଣ କଲେ ମଧ୍ଯ ମୁକ୍ତି ପ୍ରଦାୟକ ହୋଇଥାଏ।

ନଦୀନାଂ ଚ ଯଥା ଗଙ୍ଗା ସରସାଂ ସାଗରୋ ଯଥା ।
ନକ୍ଷତ୍ରାଣାଂ ଯଥା ଚନ୍ଦ୍ରୋ ଭାସ୍କରସ୍ତପତାଂ ଯଥା I୩୧
ବର୍ଣ୍ଣାନାଂ ବ୍ରାହ୍ମଣୋ ଯଜ୍ଞଦେବାନାଂ ବ୍ରହ୍ମଭାବନା ।
ପାବନାନାଂ ଚ ସର୍ବେକ୍ଷାଂ ତଦନଂ ପାବନଂ ମହତ୍ ।୩୨
ପୀୟୂଷଭକ୍ଷଣାଜ୍ଜନ୍ମ ପୁନରାପଦ୍ୟତେ ନରଃ ।
ନ ପୁନର୍ଜାୟତେ ଜନ୍ମ ଲିଙ୍ଗରାଜାନ୍ନଭକ୍ଷଣାତ୍ ।୩୪

ନଦୀମାନଙ୍କ ମଧ୍ୟରେ ଗଙ୍ଗା ଯେପରି ପବିତ୍ର, ସରସୀ ମାନଙ୍କ ମଧ୍ୟରେ ସାଗର ଯେପରି ଶ୍ରେଷ୍ଠ, ନକ୍ଷତ୍ରମାନଙ୍କ ମଧ୍ୟରେ ଚନ୍ଦ୍ର ଯେପରି ଶ୍ରେଷ୍ଠ ତାପ ପ୍ରଦାତା ମାନଙ୍କ ମଧ୍ୟରେ ଭାସ୍କର ଯେପରି ଶ୍ରେଷ୍ଠ, ବର୍ଣ୍ଣ ମାନଙ୍କ ମଧ୍ୟରେ ବ୍ରାହ୍ମଣ ଯେପରି ଶ୍ରେଷ୍ଠ, ଯଜ୍ଞୀୟ ଦେବତାମାନଙ୍କ ମଧ୍ୟରେ ବ୍ରହ୍ମ ଯେପରି ଶ୍ରେଷ୍ଠ, ସେହିପରି ସମସ୍ତ ପବିତ୍ର ଦ୍ରବ୍ୟମାନଙ୍କ ମଧ୍ୟରେ ଲିଙ୍ଗରାଜଙ୍କ ନୈବେଦ୍ୟ ପ୍ରସାଦ ଅତ୍ୟନ୍ତ ମହତ୍ତ୍ୱପୂର୍ଣ୍ଣ ଅଟେ। ଅମୃତଭକ୍ଷଣ କରିଲେ ମନୁଷ୍ୟ ପୁନର୍ଜନ୍ମ ପାଇଥାଏ । କିନ୍ତୁ ଲିଙ୍ଗରାଜକ ନୈବେଦ୍ୟ ଭକ୍ଷଣ କରିଲେ ପୁନର୍ଜନ୍ମର ସମ୍ଭାବନା ନ ଥାଏ । (ସ୍ଵର୍ଣ୍ଣାଦ୍ରି ମହୋଦୟ)

ଏହା ଭଗବାନ ଶିବଙ୍କର ଦ୍ଵାରା ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କୁ ଉକ୍ତି। ଏଥିରୁ ଅନୁମାନ କରିପାରୁଥିବେ କେତେ ମହତ୍ତ୍ୱପୂର୍ଣ୍ଣ ଶ୍ରୀ ଲିଙ୍ଗରାଜଙ୍କ ମହାପ୍ରସାଦ।

ମହାପ୍ରଭୁଙ୍କ ଦୈନିକ ଭୋଗ।

ସକାଳୁ ଆରମ୍ଭ କରି ବଡ଼ସିଂହାର ଯାଏଁ ମହାପ୍ରଭୁଙ୍କ ପାଶେ ପଞ୍ଚ ଅବକାଶ ଓ ତିନି ଧୂପକୁ ମିଶାଇ ଅଷ୍ଟ ବାରି ନୈବେଦ୍ୟ ଲାଗି ହୋଇଥାଏ। ଏହି ଅଷ୍ଟ ଭୋଗ ଗୁଡିକର ନାମ ହେଲା।

୧. ବାଳ ଧୂପ ବା ବାଳ ବଲ୍ଳଭ
୨. ସକାଳ ଧୂପ
୩. ଭୋଗ ମଣ୍ଡପ ଧୂପ ବା ଛତ୍ର ଭୋଗ
୪. ବୀରକିଶୋର ବଲ୍ଳଭ
୫. ଦ୍ଵିପ୍ରହର ଧୂପ ବା ମଧ୍ୟାହ୍ନ ଧୂପ
୬. ଟେରାଫିଟା
୭. ସନ୍ଧ୍ଯା ଧୂପ
୮. ବଡ଼ ସିଂହାର

୧. ବାଳ ବଲ୍ଳଭରେ ମହାପ୍ରଭୁଙ୍କୁ କୋରା, ଖଇ, ଦହି ଇତ୍ୟାଦି ଭୋଗ ଲାଗି ହୋଇଥାଏ।

୨. ସକାଳ ଧୂପରେ ଅନ୍ନ, ଖେଚୁଡ଼ି, ଶାଗ, ପୁଳି, ହଂସକେଳି, ଏଣ୍ଡୁରୀ, କାନ୍ତି, ଇତ୍ୟାଦି ନୈବେଦ୍ୟ ଅର୍ପଣ କରାଯାଏ।

୩. ଛତ୍ର ଭୋଗରେ ଭକ୍ତମାନଙ୍କ ନିମନ୍ତେ ଅଧିକ ଅନ୍ନ, ଡାଲି, ଶାକର ଆଦି ଅନ୍ୟାନ୍ୟ ଭୋଗ ଅର୍ପଣ ହୋଇଥାଏ।

୪. ବୀରକିଶୋର ବଲ୍ଳଭରେ ମିଷ୍ଟାନ୍ନ ଯେପରି କାକରା, ତ୍ରିପୁରୀ ଆଦି ଅର୍ପଣ ହୋଇଥାଏ।

୫. ଦ୍ଵିପ୍ରହର ଧୂପ ବା ମଧ୍ୟାହ୍ନ ଧୂପରେ ଆଟିକିଆ ମାନଙ୍କରେ ମହାପ୍ରଭୁଙ୍କୁ ଅନ୍ନ, ଡାଲି, ତରକାରୀ ଆଦି ଅର୍ପଣ କରାଯାଏ।

୬. ପହୁଡ଼ ନୀତି ଶେଷ ପରେ #ଟେରାଫିଟା ଭୋଗରେ ପିଷ୍ଟକ ଆଦି ନୈବେଦ୍ୟ ଅର୍ପଣ ହୋଇଥାଏ।

୭. ସନ୍ଧ୍ଯା ଧୂପରେ ଲଡୁ, ଖଜା, ଆରିସା ପିଠା, ଖର୍ଜୁର ଆଦି ପ୍ରସାଦ ଅର୍ପଣ କରାଯାଏ।

୮. ବଡ଼ସିଂହାର ବା ଦିବସର ଶେଷ ଭୋଗରେ ଦହିପଖାଳ, ଭଜା, ଶାକର, ଖଟା ଆଦି ନୈବେଦ୍ୟ ଅର୍ପଣ ହୋଇଥାଏ ।

ଏତିକି ତ କେବଳ ଦୈନିକ ନୀତି। ପୁଣି ବାହାର ଏବଂ ଭିତର ଯାତ ବିଜେ ଅଛି। ପୁଣି ଯାତ ଅନୁସାରେ ନୈବେଦ୍ୟ ମଧ୍ଯ ବହୁ ପ୍ରକାରର। ହୋଇପାରେ ଲୋକ ଅଗୋଚର ହେତୁ ଲିଙ୍ଗରାଜ ମହାପ୍ରଭୁଙ୍କ ମହାପ୍ରସାଦର ପ୍ରଚାର ପ୍ରସାର କମ୍ ହୋଇଥାଇପାରେ। କିନ୍ତୁ ପୂର୍ବେ ମହାପ୍ରଭୁଙ୍କ ନୈବେଦ୍ୟ ମହାପ୍ରସାଦର ଅଶେଷ ମହିମା ଗାନ କରାଯାଉଥିଲା। ଯାହା ଲିଙ୍ଗରାଜ ମହାପ୍ରଭୁଙ୍କ ପ୍ରତିରୂପ ବର୍ଣ୍ଣନାରୁ ମିଳେ। ଇତିହାସର ବହୁ ଘାତ ପ୍ରତିଘାତରେ କିନ୍ତୁ ଏହାର ମହିମା କେବେ କ୍ଷୁଣ୍ଣ ହୋଇନାହିଁ। ସଗର୍ବେ ଏହା ମୁକ୍ତି ଦାୟକ ବୋଲାଇଅଛି।

ଏହା ଥିଲା କୃତିବାସ ମହାପ୍ରଭୁଙ୍କ ମହାପ୍ରସାଦ ସମ୍ପର୍କରେ ଏକ ସଂକ୍ଷିପ୍ତ ଆଲୋଚନା। ବ୍ରହ୍ମଲିଙ୍ଗଙ୍କ ବର୍ଣ୍ଣନା ସବୁ ଏକାବେଳେ କରିବା ସମ୍ଭବ ହୁଏନାହିଁ। ସମୟାନୁକ୍ରମେ ଏହା ମହାପ୍ରଭୁଙ୍କ କୃପାରୁ ଧୀରେ ଧୀରେ ପ୍ରକାଶିତ ହେବ। କିନ୍ତୁ ଲିଙ୍ଗରାଜ ଯେ ନୈବେଦ୍ୟ ପ୍ରିୟ ଏହା ଦ୍ୱିମତ ନାହିଁ।

ଉପସ୍ଥାପନା: ଅରବିନ୍ଦ ମହାନ୍ତି

ବୁଧେଇ ଓଷା।

ବୁଧେଇ ଓଷା ଓଡ଼ିଶାରେ ପାଳିତ ଏକ ଓଷା । ଏହା ଭାଦ୍ରବ ମାସର ୪ଟି କିମ୍ବା ପାଞ୍ଚଟି ବୁଧବାରରେ ପାଳିତ ହୁଏ । କେତେକ ସ୍ଥାନରେ ୫ଟି ବୁଧବାରରେ ପାଳିତ ହୁଏ । ଅନେକ ଗହ୍ମାପୂର୍ଣ୍ଣିମାଠାରୁ ଇନ୍ଦୁପୂର୍ଣ୍ଣିମା ଆଉ କେତେକ ସଂକ୍ରାନ୍ତି ଅନୁଯାୟୀ ଭାଦ୍ର ସଂକ୍ରାନ୍ତିରୁ ଆଶ୍ୱିନ ସଂକ୍ରାନ୍ତିକୁ ହିସାବକୁ ନେଇଥାନ୍ତି । ସାଧାରଣତଃ ସଧବା ନାରୀମାନେ ସନ୍ତାନ କାମନା କରିବା ଓ ତାର ଶୁଭ ମନାସିବା ଉଦ୍ଦେଶ୍ୟ ନେଇ ଏହି ଓଷା କରିଥାନ୍ତି । ଏହି ଓଷାଟି ନିର୍ଜଳ ଭାବେ ନିଷ୍ଠାର ସହ ପାଳନ କରାଯାଏ । ଏହି ଓଷାରେ ବୁଧିବାମନଙ୍କୁ ପୂଜା କରାଯାଏ । ଏଠାରେ ବୁଦ୍ଧ ବା ବୁଧେଇ ହେଉଛନ୍ତି ଭୈରବୀ ବା ବିମଳା । ବାମନ କହିଲେ ଭୈରବ, ଯିଏ ସ୍ୱୟଂ ଜଗନ୍ନାଥ । ଅତଏବ ଏହି ଓଷାରେ ଆରାଧ୍ୟ ଦେବଦେବୀ ହେଲେ ଶ୍ରୀଜଗନ୍ନାଥ ଓ ବିମଳା; କିନ୍ତୁ ଜ୍ୟୋତିଷଶାସ୍ତ୍ର ଅନୁସାରେ ଏହି ଓଷାରେ ନାରୀରୂପୀ ବୁଧ ଓ ମଙ୍ଗଳାଙ୍କୁ ପୂଜା କରାଯାଏ । କାରଣ ଏମାନେ ସୃଷ୍ଟିକର୍ତ୍ତା । ବୁଦ୍ଧିବାମନ ଓଷାର ପରମ୍ପରା ମତେ ପୂଜାସ୍ଥଳୀଟିକୁ ଗୋବରଲିପି ଶୁଚି କରାଯାଏ । ଏହି ପୂଜା ନିମନ୍ତେ ପାଞ୍ଚଟି ରଙ୍ଗର ଫୁଲ, ପାଞ୍ଚପ୍ରକାର ଫୁଲ, ପାଞ୍ଚପ୍ରକାର ଫଳ, ପାଞ୍ଚଟି ଧୂପ, ପାଞ୍ଚଟି ଦୁବ ଓ ପାଞ୍ଚଟି ଅକ୍ଷତ ଦରକାର ହୁଏ । ଏଥିରେ , ଫୁଲମାଳ ଏବଂ ଖଇମାଳରେ ଠାକୁରଙ୍କୁ ଲାଗି କରାଯାଏ । ପ୍ରଥମ ପାଳିରୁ ଏଥିରେ ଗୋଟିଏ ନଡ଼ିଆ ବସାଯାଇ, ଶେଷ ପାଳିଦିନ ଏହାକୁ ଭାଙ୍ଗି ଠାକୁରଙ୍କୁ ସମର୍ପଣ କରାଯାଏ । ମଝିପାଳି ଗୁଡ଼ିକରେ ପିଠାପଣା ଭୋଗରାଗ ହୁଏ । ତେବେ ଶେଷ ପାଳି ଦିନ ଅନ୍ତତଃ ପାଞ୍ଚପ୍ରକାର ପିଠାପଣା କରାଯାଏ । ପ୍ରତ୍ୟେକ ବୁଧବାର ଦିନଯାକ ଉପବାସ କରି ରାତିରେ ପୂଜାପରେ ଭୋଗ ଖିଆଯାଏ । ଶିଳ ଏବଂ ଶିଳପୁଆ ଏହାର ଦେବଦେବୀ ଅଟନ୍ତି । ପ୍ରଥମେ ଏହି ଶିଳ ଏବଂ ଶିଳପୁଆକୁ ବଟା ଅଁଳା ପାଣି ସହ ଗଙ୍ଗାଜଳରେ ସ୍ନାନ କରାଯାଇ, ହଳଦୀକନା ଓ ସୂତା ଗୁଡ଼ାଇ ନାରୀବେଶ କରାଯାଏ
ବଟା ହଳଦୀଓ କଉଡି ଦ୍ବାରା ମା ଙ୍କୁ ସ୍ଥାପନା କରାଯାଏ । ମଥାରେ ସିନ୍ଦୂର ଓ ଆଖିରେ କଜ୍ୱଳ ଦିଆଯାଏ । ବୁଦ୍ଧିବାମନଙ୍କ ଓଷା ପାଇଁ ସ୍ୱତନ୍ତ୍ର ବହି ଅଛି । ଏହା ପାଞ୍ଚଟି କାହାଣୀକୁ ନେଇ ରଚିତ, କାହାଣିଗୁଡ଼ିକ ହେଲା: ମଗଧର ସାଧବ ସାଧବାଣୀ, ଯଯାତିନଗରର ଶୁଣ୍ଢି-ଶୁଣ୍ଢିଆଣୀ, ଯାଜପୁରର ବନ୍ଧୁ ମହାନ୍ତି, ଗର୍ଭଶୂନ୍ୟା ବ୍ରାହ୍ମଣୀ ଓ ହରିପୁରର ଜଣେ ସାଧାରଣ ନାରୀ । ବିଶ୍ୱାସ କରାଯାଏ ନିଃସନ୍ତାନ ମହିଳା ପ୍ରଥମ ପାଳିରୁ ଗୋଟେ ଶାଢି, ପୂଜାଘର ଦୁଆର ମୁହଁରେ ପକାଇଲେ, ସମସ୍ତଙ୍କ ପବିତ୍ର ପଦସ୍ପର୍ଶ ଯୋଗୁଁ ସେ କୃତାର୍ଥ ହୁଏ ଏବଂ ସନ୍ତାନ ପ୍ରସବା ହୁଏ । ଏହି ଲୁଗାକୁ ପାହାଡା କୁହାଯାଏ ।

ବୁଧେଇ ଓଷା
ନାମ :-ବୁଧିବାମନ ଓଷା
ପାଳନକାରୀ :-ସଧବା ନାରୀ
ବିଶେଷତା :-ସନ୍ତାନ କାମନା କରିବା ଓ ତାହାର ଶୁଭ ମନାସିବା
ପର୍ବ ପାଳନ :-ପୂଜା, ବନ୍ଦାପନା
ଆରମ୍ଭ :-ଭାଦ୍ରବ ମାସର ୪ଟି କିମ୍ବା ୫ଟି ବୁଧବାର

ପୂଜାବିଧି ଓ ଉପଚାର

ଘରକୋଣ କିମ୍ବା ଓଷାକୋଠିରେ ସକାଳୁ ସ୍ନାନଶୌଚ ହୋଇ ଗ୍ରାମୀଣ ମହିଳାମାନେ ଏକାଠି ହୁଅନ୍ତି । ଶିଳ ଓ ଶିଳପୁଆ ଏହିପୂଜାରେ ଦେବାଦେବୀ ହୋଇଥିବାରୁ ଘରେ ଥିବା ଶିଳ ଓ ଶିଳପୁଆକୁ ବଟା ଅଁଳା ପାଣି ସହ ଗଙ୍ଗାଜଳରେ ସ୍ନାନକରାଯାଏ ।

ଉପସ୍ଥାପନା: କାଳନ୍ଦୀ ବେହେରା